بازخوانی تجربههای فراموششده تأمین منابع مالی پایدار در آموزش و پرورش
معلمانِ تماموقت؛ از مدرسه تا مناطق محروم
تصمیم عجولانه افزایش سن ورود به دانشگاه فرهنگیان باید متوقف شود
آغاز آموزش رسمی از ۵ سالگی و اجباری شدن پیش دبستانی در کمیسیون آموزش تصویب شد/ تقویم آموزشی مدارس متناسب با شرایط اقلیمی استانها تنظیم میشود
دانشگاه فرهنگیان نباید ملعبه تصمیمهای مقطعی شود
توانا نبود هرکه “دانا” بود
معلمِ فراری
تربیت معلم یک روزه! / نگرانیهای جدی درباره آزمون استخدامی آموزشوپرورش
پس از اعلام نتایج کنکور ۱۴۰۴، برجستهسازی دوگانهٔ «مدارس خاص ـ مدارس دولتی عادی» در رسانهها و شبکههای اجتماعی، تحلیلی نادرست و انحرافی است. در این یادداشت با تبیین سهم طبیعی سمپاد و نمونهدولتیها در رتبههای برتر، تأکید میشود که دوگانهٔ واقعی، «آموزش رایگان دولتی» در برابر «آموزش پولی غیردولتی» است و تمرکز بر دوگانهٔ کاذب، ریشهٔ اصلاحات غلطی چون کنکور دوبار در سال و افزایش فشار بر دهکهای پایین شده است.
ایران، کشوری که دو انقلاب را در یک قرن دید، با انقلاب اسلامی و احیای ارزشهای ایرانی اسلامی، مسئله تربیت را برای ایدئولوژیاش به یک ضرورت تبدیل کرد. شاید اگر از سالهای ابتدایی انقلاب اسلامی و رشد شاخصهای سوادآموزی پس از آن گذر کنیم، همچنان آموزش و پرورش شعاری پرتکرار در بیان و کمتکرارین در اجراست.
علت حقیقی این تعطیلیها چیست؟ مگر نه اینکه در دوران پیش از آموزش مجازی، و در روزگاری که حتی تهران دومین شهر آلوده جهان بوده است هم مدارس انقدر تعطیل نبودهاند؟ چطور شده است که به تازگی و بعد از این سالها مسئولین ما دریافتهاند که برای کنترل آلودگی هوا و عدم آسیبرسانی به دانشآموزان باید مدارس را تعطیل کرد؟
استمرار و زنده نگاه داشتن جریان تربیت، تکلیف است و نه اقتضاء شرایط که اگر بستر مهیا بود، صدای هیاهوی دانش آموزان از حیاط مدرسه به گوش برسد و اگر بادی وزید و اوضاع از حالت آرام و عادی میل به خروج کرد، بستن دربهای مدرسه و توقف امر تعلیم و تربیت، در اولویت اقدامات ضربالعجلی قرار گیرد.
حسین حقپناه، کارشناس سواد رسانهای حوزه کودک و نوجوان گفت: نهادهای متولی تربیت و رسانه، نتوانستند ارزشهای غالب کشور را به نوجوانان منتقل کنند و نوک پیکان اتهام به طرف آنهاست.
گزارش میدانی خبرنگار رستا از مدارس دخترانه در روزهای ناآرامیهای خیابانی که نقش معنادار نوجوانان در برپایی و پیشبردش، آرامِ بسیاری از اهالی فرهنگ و دغدغهمندان تربیت را گرفته است.
«نرگس هستم. یازده ساله. دوست دارم درس بخوانم. بزرگ که شدم میخواهم معلم شوم. افغانستان که بودیم طالبان نگذاشت به مدرسه بروم. حالا که به ایران آمدهام هم نمیگذارند در مدرسه ثبتنام کنم. انگار امسال هم باید خانهنشین باشم...»
«شما هرگز نمیتوانید جنایتهایی که در مدارس شبانه روزی علیه کودکان بومی کانادایی اتفاق افتاد را روایت کنید، شما حرفهای ما را نمیتوانید باور کنید!» این را "سا هیل تات" از آخرین بازماندگان مدارس شبانهروزی بومیان کانادایی میگوید و ادامه میدهد؛ «ملکه انگلیس باید عذرخواهی کند!»
حمید بوالی معلم و روزنامه نگار فعال حوزه دانش آموزان اتباع افغان گفت: با وجود اینکه روزهای کمی تا بازگشایی مدارس باقی مانده است، هنوز اداره کل امور اتباع و مهاجران تکلیف تحصیل برخی از دانش آموزان افغان را مشخص نکرده است.