به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رستا، سند تحول بنیادین آموزش و پرورش به عنوان اصلی‌ترین سند بالادستی نظام تربیت رسمی–عمومی جمهوری اسلامی ایران در آذرماه ۱۳۹۰ به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید. افق اجرایی این سند در سال ۱۴۰۴ به پایان می‌رسد و با آنکه در متن سند به بازنگری در بازه‌های پنج‌ساله تکلیف شده بود، این مهم هیچ‌گاه صورت نپذیرفت.
اکنون در پایان چشم‌انداز، شورای عالی آموزش و پرورش نسخه ترمیم‌یافته سند تحول بنیادین را برای تصویب نهایی به شورای عالی انقلاب فرهنگی ارائه کرده است؛ اما بررسی مرکز پژوهش‌های مجلس نشان می‌دهد این نسخه، به جای تکمیل و روزآمدسازی سند ۱۳۹۰ و بر مبنای آسیب‌شناسی تحولات دهه گذشته، عملاً بازنویسی‌ای با ادبیاتی تازه است که همان ایرادات سابق در آن تکرار شده است.
در این گزارش تأکید شده است که اصلاحات غیرضروری، ابهام در هدف اصلاحات، افزودن بی‌مورد بخش‌هایی از مبانی نظری سند به متن، عدم رعایت اصول سندنویسی و سیاستگذاری، فقدان اولویت‌بندی اجرایی، ابهام در برخی مفاهیم چالش‌برانگیز، نبود چشم‌انداز و شفافیت عملیاتی در راهکارها، هدف‌گذاری‌های غیرواقع‌بینانه، نقص نگاشت نهادی، فقدان تصویر روشن از مدرسه تراز سند و عدم تعیین شاخص‌های دقیق برای سنجش میزان تحقق، از جمله ایرادات اساسی این نسخه به شمار می‌رود.
مرکز پژوهش‌های مجلس در پایان با تأکید بر این ایرادات اعلام کرده است که تصویب نسخه ترمیم‌یافته می‌تواند آموزش و پرورش کشور را برای دو دهه آینده نیز در همان مسیر پرچالش گذشته نگاه دارد؛ از این‌رو، پیشنهاد رد کلیات نسخه ترمیم‌یافته سند تحول بنیادین را به شورای عالی انقلاب فرهنگی ارائه کرده است.
دریافت فایل گزارش
