







هوش مصنوعی با سرعتی پیش میرود که دیگر نمیتوان آن را نادیده گرفت. از اقتصاد و رسانه گرفته تا شیوههای حکمرانی، رد پای این فناوری در حال پررنگتر شدن است و طبیعی است که آموزش نیز از این قاعده مستثنا نباشد. مدرسه امروز در نقطهای ایستاده که نه میتواند نسبت به فناوری بیتفاوت بماند و نه مجاز است بیتأمل به آن تن بدهد. مسئله، صرفاً ورود یا عدم ورود هوش مصنوعی به آموزش نیست؛ مسئله اصلی، نحوه مواجهه با آن است.
نمایندگان تشکلهای دانشجویی در مراسم روز دانشجو دانشگاه فرهنگیان که با حضور مسئولان دانشگاه و دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی برگزار شد، به طرح دغدغههایی درخصوص مسائل آموزشی، رفاهی و ساختاری دانشگاه فرهنگیان و آموزشوپرورش پرداختند.
گزارش قرارگاه منابع انسانی مرکز بسیج وزارت آموزش و پرورش درباره آسیبشناسی ساختار دانشگاه فرهنگیان نسبت به پیامدهای طرح ایجاد ۳۱ دانشگاه استانی و تغییرات مرتبط با آن تذکر میدهد و بر ضرورت توجه به ماهیت تربیتی این دانشگاه تأکید دارد.
وزیر آموزش و پرورش در حالی افزایش سقف سنی ورود به دانشگاههای تربیت معلم را مطالبه عمومی معرفی میکند که طبق آمار اعلامی خودشان، برای گروه ۲۴ تا ۳۰ سال، زیر یک درصد از داوطلبان پذیرش خواهند شد. این دو استدلال همدیگر را نقض میکنند و نشان میدهد که یک درصد نمیتواند نماینده مطالبه عمومی باشد. از سوی دیگر، مسیر ورود علاقهمندان باز است و هیچ محدودیتی برای آنها ایجاد نشده است.
وزیر آموزشوپرورش گفت: افزایش سن پذیرش در دانشگاه فرهنگیان و دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی همچنان در مرحله بررسیهای کارشناسی است و تا زمان ابلاغ رسمی رئیسجمهور، نهایی نخواهد شد.
رئیس دانشگاه فرهنگیان: بودجه عمرانی دانشگاه فرهنگیان از ۱۵۰ میلیارد به ۲۰۰۰ میلیارد تومان رسیده و بیش از ۱۲۰ هزار متر خوابگاه جدید در ۱۸ پروژه در حال ساخت است که تحولی بیسابقه به شمار میرود.
دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی با تأکید بر ضرورت حفظ و تقویت دانشگاه فرهنگیان گفت: در سالهای گذشته عدهای بهدنبال تعطیلی یا تضعیف این دانشگاه بودند اما شورای عالی انقلاب فرهنگی در برابر این نگاه ایستادگی کرده است.
معلم، جلوی دوربین ایستاده و تلاش میکند با خلق محتوای جذاب اینستاگرامی با سوء استفاده از دانشآموزان، مخاطب جذب کند. اما این نمایش، چه هزینهای برای حق و حریم خصوصی کودکان دارد؟
ایثار از دلِ لحظههای کوچک آغاز میشود؛ از همان بخششهای خاموشی که در مدرسه و زندگی جاری است و با تربیتِ درست میتواند انسان را برای مسئولیتهای بزرگتر آماده کند. «وزنههای کوچک» نام دیگر همین مسیر آرامِ رشد است؛ راهی که حیات دینی و تمدنی بر شانههای آن بنا میشود.