به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رستا، آمنه شیروانی‌پور، انتخاب وزیر آموزش و پرورش برای گرفتن رای اعتماد از مجلس شورای اسلامی که از مهم‌ترین چالش‌های دولت سیزدهم تا به اینجا بوده است، به روزهای پایانی مهلت ۹۰روزه خود نزدیک می‌شود و بازار گمانه‌زنی‌ها برای معرفی مرد شماره یک بزرگترین نهاد اجتماعی و دستگاه اجرایی کشور همچنان داغ است. در میان بالا و پایین کردن رزومه‌های افرادی که نام آن‌ها به عنوان وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش به چشم می‌خورد، تعیین کردن شاخص‌ها و مولفه‌های وزیر مطلوب برای آموزش و پرورش، گمشده‌ای است که کمتر به آن پرداخته می‌شود.
برای اینکه بدانیم وزیر آموزش و پرورش باید دارای چه ویژگی‌هایی باشد، به سراغ سید محمد بطحایی وزیر پیشین آموزش و پرورش رفته‌ایم. وزیر مستعفی آموزش و پرورش دولت دوازدهم، برای ما از مهارت‌های یک وزیر مطلوب تا ابرچالش وزیران آموزش و پرورش در همه ادوار می‌گوید.
انتظار حل تمامی مشکلات آموزش و پرورش به دست وزیر، توقعی ساده لوحانه است
باید این را بپذیریم که آموزش و پرورش به دلیل گستردگی و تنوع در مسائلی که دارد، حل کردن مشکلات آن از عهده یک شخص بر نمی‌آید، به عبارتی دیگر اگر انتظار داشته باشیم که با انتخاب یک نفر به عنوان وزیر آموزش و پرورش همه مسائل و مشکلات آموزش و پرورش برطرف می‌شود، دچار یک ساده لوحی شده‌ایم.
دولت سیزدهم تاملی طولانی برای انتخاب وزیر آموزش و پرورش داشته است که این نشان‌دهنده‌ی این است که رئیس‌جمهور با حساسیت انتخاب وزیر را دنبال می‌کند، و اینکه معرفی وزیر آموزش و پرورش را به بعد از آغاز سال تحصیلی موکول کردند امری بسیار هوشمندانه بود. اصحاب رسانه و مدیران، باید توقع‌ها را از وزیر آموزش و پرورش متعادل کنند و اینطور نباید تصور شود که فردی که به عنوان وزیر آموزش و پرورش انتخاب می‌شود، با فوت کوزه گری‌اش می‌تواند آموزش و پرورش را به همه اهداف خود برساند.
وزیر آموزش و پرورش باید از جنس «معلم‌ها» باشد
وزیر آموزش و پرورش باید از جنس معلم‌ها باشد و این یک اصل مهم است. کسی که می‌خواهد متصدی یک سازمان بزرگ و حساسی مانند آموزش و پرورش شود، باید شناختی از اولویت‌ها ، مسائل، و چالش‌های این وزارتخانه داشته باشد و فراز و نشیب‌های کار معلمی را در مدرسه احساس کرده باشد. وزیر باید مدرسه را بشناسد و حساسیت جامعه را نسبت به آموزش و پرورش درک کند. کوچکترین اتفاقی که در مدرسه می‌افتد، یک موج سنگین در کشور ایجاد می‌کند و این نشانه حساسیت آموزش و پرورش است. وزیر آموزش و پرورش باید چشم‌اندازهای یک آموزش و پرورش پیشرفته را بشناسد، روندی که در گذشته طی ۳۰ سال اتفاق افتاده است را بشناسد، باید بتواند ریل‌گذاری درستی را برای ۱۵ سال آینده داشته باشد.
باتجربه‌ترین معلم، لزوما یک وزیر مطلوب نیست
در سطح کلان وزارت آموزش و پرورش که وزیر و معاونین او قرار دارند، نباید اینطور برداشت شود که با تجربه‌ترین فرد می‌تواند یک وزیر مطلوب برای این وازتخانه باشد. وزیر آموزش و پرورش باید مهارت‌های فنی، ادراکی و ارتباطی را با هم داشته باشد.
وزیر آموزش و پرورش، علاوه بر مهارت‌های فنی که یک معلم باید به آن اشراف داشته باشد، باید مهارت‌های ادراکی نیز داشته باشد، به این معنا که بتواند یک نگاه کلان به مسائل کشور داشته باشد، و متناسب با مسائل کشور اولویت‌های آموزش و پرورش را تنظیم کند.
وزیر آموزش و پرورش باید دارای مهارت ارتباطی باشد که بتواند با منابع و ساختارهای تصمیم‌گیر در کشور ارتباط موثری را برقرار کند. باید سلسله مراتب و ساختارهای تصمیم‌گیری در کشور را خوب بشناسد و بتواند از فرصت‌ها و امکانات استفاده کند.
وزیر آموزش و پرورش باید اجرای سند تحول بنیادین را مهم‌ترین برنامه تحولی خود قرار دهد
با توجه به نابسامانی‌های کنونی آموزش و پرورش، ما یک نقشه راه داریم و این نقشه راه مورد توافق مراجع تصمیم‌گیر و ارشد کشور است، و همگی معتقدند با اجرای آن می‌توانیم به نقاط روشنی در آموزش و پرورش برسیم. این نقشه راه سند تحول بنیادین آموزش و پروش است که تا حدودی چشم‌اندازها را روشن کرده است.
فردی که می‌خواهد وزیر آموزش و پرورش شود باید سند تحول بنیادین را مهم‌ترین برنامه تحولی خود قرار دهد. طبق بررسی‌ها و پیش‌بینی‌هایی که انجام شده است اگر بتوانیم تا ۱۵ سال آینده به تدریج و البته متوازن سند تحول بنیادین را به اجرا درآوریم، می‌توانیم در همه زمینه.ها به یک آموزش و پرورش پیشرفته برسیم.
مهم‌ترین چالش وزیر آموزش و پرورش، بی‌توجهی مسئولان دولتی است
چالشی که همه وزاری آموزش و پرورش در تمامی ادوار با آن مواجه بودند و وزیر جدید نیز با آن رو به رو خواهد شد، این است که آموزش و پرورش به عنوان دستگاه آینده‌ساز این کشور، مورد توجه سیاستمداران و سیاستگذاران کشور نیست.
وزارت آموزش و پرورش باید جایی باشد که دائما محل آمد و شد سیاستگذاران باشد، گزارش بگیرند، پیشنهاد ارائه بدهند، مشکلات را مرور کنند، به وزیر آموزش و پرورش برای حل و برون‌رفت از مسائل کمک کنند. این بی‌اعتنایی مسئولان سیاست‌گذار نسبت به وزارت آموزش و پرورش در همه ادوار بوده است و پس از انتخاب وزیر، وزارتخانه را به حال خود رها می کنند، در حالی که بسیاری از مسائل آموزش وپرورش زیر پای سایر دستگاها است و آن ها باید پای خود را بردارند تا وزارت آموزش و پرورش بتواند مسائل خود را مرتفع کند، بنابراین مهم‌ترین چالش مشترک همه وزیران آموزش و پرورش بی‌توجهی دیگر مسئولان دولت نسبت به این وزارتخانه بوده است.
انتهای پیام/
