به گزارش سرویس مدارس پایگاه خبری تحلیلی رستا، زهرا کارگر؛ «فوری! بر اساس تصمیم‌گیری کارگروه شرایط اضطراری آلودگی هوا آموزش حضوری تمام مدارس استان در تمام مقاطع تحصیلی به جز مناطق خاص تعطیل شد». جمله‌ای که این چند هفته اخیر بسیار دیده و شنیده‌ایم. علت چیست؟ آلودگی هوا؛ معضلی که به‌خصوص در هوای سرد ساکنین کلان‌شهرها را درگیر می‌کند. بیشترین خبری که درباره آلودگی هوا به گوش می‌رسد، خبر تعطیلی مدارس کلان‌شهرها به دلیل غلظت آلاینده‌های هوا است و در کنار آن، جهت خالی نبودن عریضه، مسئول رده‌بالا اعلام می‌کند: «فعالیت دودزا ممنوع!»
اما علت حقیقی این تعطیلی‌ها چیست؟ مگر نه اینکه در دوران پیش از آموزش مجازی، و در روزگاری که حتی تهران دومین شهر آلوده جهان بوده است هم مدارس انقدر تعطیل نبوده‌اند؟ چطور شده است که به تازگی و بعد از این سال‌ها مسئولین ما دریافته‌اند که برای کنترل آلودگی هوا و عدم آسیب‌رسانی به دانش‌آموزان باید مدارس را تعطیل کرد؟ آن هم نه فقط یک یا دو روز بلکه قریب به دو هفته در یک ماه!
آیا مسائل آلودگی هوا فقط با تعطیلی مدارس حل می‌شود؟ پس تکلیف سازمان‌ها، ارگان‌ها و بقیه‌ی مردم چه می‌شود؟ چرا برای اهداف پشت تعطیلی‌ها، فقط مدارس تعطیل شوند؟
احتمال آن می‌رود که مسئولین ما دل‌شان به برنامه شاد و برگزاری آموزش مجازی در آن خوش است اما سوالی که مطرح می‌شود این است که مگر برنامه شاد در دوران کرونا جواب‌گوی آموزش مجازی بود؟ مگر ایرادات وارده به این برنامه که از قضا کم هم نبود، بر طرف شد؟ و جواب این سوالات بر همه‌ی ما روشن است.
حقیقت آن است که همه‌ی ما به آسیب‌های آموزش مجازی واقفیم. همگی این آثار و تبعاتش را به چشم دیده‌ایم و هنوز که هنوز است درگیر رفع آن‌ها هستیم. پس خوب می‌فهمیم که تعطیلی‌های مکرر به بهانه‌های مختلف از جمله آلودگی هوا این وضع را بدتر می‌کند.
البته جای امید است که پس از دو هفته بالاخره وزیر آموزش و پرورش اقدامی جهت لغو این تعطیلی‌های مکرر انجام داد اما باید دید چه مسئله‌ای باعث شده است که مسئولین به راحتی آموزش کامل و مؤثر حضوری را تعطیل کرده و به آموزش ناقص و آسیب‌زای غیرحضوری پناه بیاورند.
انتهای پیام/
