به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رستا، یادداشت فاطمه غلامپور، فعال دانشجویی دانشگاه فرهنگیان:
تا به امروز، همه کارمندان الحمدلله حقوق خود را گرفته اند، خریدهای عید خود را انجام داده‌اند و در کنار خانواده چشم انتظار بهار نشسته‌اند. در میان هیاهو و هیجان نزدیک شدن به سال نو، حدود یک میلیون خانواده اما هنوز چشم انتظار واریز حقوق سرپرست خانواده خود هستند.
این خانواده‌ها، از قضا سرپرست خانواده‌شان معلم است. آری معلم! قشری که همیشه کف حقوق کارگری کف حقوق او بوده است و با همان حقوق اندک با شرافت و عزت زندگی کرده است.
همچنین هر ساله فوق‌العاده ویژه‌های متعددی برای اقشار مختلف کارمندان دولت وضع می‌شود، بدون هیچ سروصدا و پوشش خبری مشمول افزایش حقوق می‌شوند و در حاشیه امنی زندگی می‌کنند. جامعه معلمین اما هیچ وقت چنین شرایطی را تجربه نکرده است. طی ده سال گذشته در پوشش عمل به راهکار ۲ از هدف عملیاتی ۱۰ سند تحول بنیادین آموزش و پرورش و تحت عنوان رتبه‌بندی معلمان، پروژه همسان‌سازی حقوق برای بزرگترین خانواده کارمندی کشور کلید خورد.
از همان ابتدا کارشناسان متعدد با ذکر ادله فراوان بر عدم امکان تحقق رتبه‌بندی با چنین ساز و کاری تاکید می‌کردند و در همان اثنا هم با یک حساب و کتاب سرانگشتی مثل روز روشن بود که ۳۶ هزار میلیارد تومان بودجه در نظر گرفته شده کفاف تامین هزینه‌های رتبه‌بندی را نخواهد داد. اما مجلس و دولت نسبت به این واقع‌بینی بی‌تفاوت بوده است و شد آنچه که نباید می‌شد. طی این مدت همیشه رتبه‌بندی تیتر اول اخبار رسانه‌ها و خبرگزاری‌های مختلف بود. تا قبل از تصویب رتبه‌بندی، رسانه ملی به پوشش همه اخبار تجمع معلمان معترض جلوی درب مجلس و وزارتخانه برای مطالبه اجرای آن هتمام ویژه داشت.
برخی نمایندگان مجلس نیز در ذکر اعداد و ارقام فضایی از حقوق معلمان بعد از اعمال رتبه بندی از هیچ مبالغه و تحریک احساساتی فروگذار نمی کردند. و بعد از تصویب این قانون، با بازتاب رسانه ای گسترده صدا و سیما و وعده های مسئولین، نه تنها مردم عادی که معلمان نیز باورشان شده بود بعد از مدت ها قرار است به اندازه میزان زحمتشان دستمزد بگیرند. از کنار عموم جامعه هم به آسانی نگذریم که بعد از توهم رتبه بندی تا همین لحظه، معلمان را جزء مرفهین جامعه به حساب می آورند.
ولی تُنگ ماهی آنجایی شکست که کمتر از ۲۴ ساعت مانده به آغاز سال ۱۴۰۲، حساب فرهنگیان هنوز رنگ حقوق اسفندماه را ندیده، سازمان برنامه و بودجه اعلام کرد به دلیل کسری بودجه، تنها در صورت لغو احکام رتبه‌بندی، حاضر به واریز حقوق معلمان خواهد بود. اما هدف از چیدن این سیر، رسیدن به این نقطه بود: امام خمینی در جمع فرهنگیان اصفهان در سال ۵۷ جمله پرمعنایی گفتند بدین مضمون: «کانه فرهنگ سایه ای است از نبوت و فرهنگی ها سایه ای هستند از نبی».
مقصود، چرتکه انداختن صفرهای حقوق معلمان نیست که چنین کاری دون شان معلم است؛ غرض، رسیدن به ریشه این درخت آفت زده است. درخت جایگاه و شانیت معلم و به تعبیر امام راحل، فرهنگی، عنصر اصلی هویت‌سازی و تربیت نسل آینده این سرزمین.
با همین یک جمله امام (ره) به راحتی می‌توان دریافت که بعد از گذشت ۴۰ سال، مسئولین نظام نه تنها معلم را ظِل نبی نمی‌دانند، بلکه یک روز مانده به تحویل سال، بر سر پرداخت اندک حقوق زحمت کشیده او مجادله و گروگشی می کنند و تا زمانی که چنین رویکردی بر عقول مسئولین نظام حاکم باشد و ایضاً حکومت و رسانه ملی نیز چشم‌ها را نشوید و کمر همت به بازگرداندن این شانیت به فرهنگیان عزیز نبندد، تحقق این برداشت امام را باید در خواب دید و ترسید از روزگاری که این شخصیت انسان‌ساز، جایگاهی در جامعه نداشته باشد.
انتهای پیام/
