به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی رستا، نشست تبیینی با ” هدف بررسی ابعاد تربیتی موسیقی در عصر حاضر” به تاریخ ۲۰ دی ماه با همکاری مجموعه هنری هما و کارگروه مبدا در محل حوزه هنری تهران برگزار شد.
در ابتدای نشست، حجت الاسلام سرلک، کارشناس حوزه تعلیم و تربیت در تببین روند انقلاب و وضع موجود نسبت به موسیقی عنوان داشت: کلیت انقلاب ما هویت صددرصد فرهنگی دارد. بلوغ تمایلات شکل گرفته و تمایلات انسان بر آن غالب شده و بر اساس آن کنش اجتماعی شکل گرفته و آن کنش اجتماعی سبب اقتضائاتی شده است. سوگوارانه باید اعتراف کنیم که از این اقتضائات و نگاه تمدنی مان فاصله گرفته ایم! بخشی از آن اقتضائات،تحولات اجتماعی است،که این تحول زمان متناسب با خود را می‌طلبد.انقلاب ما از جنس انقلاب‌های محصور دنیایی نبود بلکه از سنخ بعثت بود. بعثت پیامبران.انقلاب آغاز کار است در جهت دهی و جامعه سازی ما فاصله داریم که بخشی از آن روند طبیعی انقلاب است.
وی همچنین با اشاره به شأن موسیقی اظهار داشت: ما در ماجرای موسیقی اساساً تلقی درستی از این اتفاق شنیداری نداریم. باید شأن موسیقی در امر تربیت را دانست. موسیقی هم پایه کلام است. مجرای ادراکی آن گوش و گوش بالاترین ظرفیت ادراکی را در انسان به وجود می‌آورد ما از طریق گوش به ادراک می‌رسیم. انسان در شنیدن مشارکت می‌کند، خیال پردازی می‌کند. موسیقی دروازه رو به ادراک است و ما از این جهت نسبت به موسیقی سوگوارانه باید اعتراف کنیم که شناخت کافی را نداشتیم.
وی در انتقاد به نحوه ی عملکرد فقه در حوزه فرهنگ بیان کرد: ما با نهج البلاغه انقلاب کردیم، نمی‌توانیم با رساله مدیریت کنیم! حوزه فرهنگ با فقه مدیریت نمی‌شود. همانطور که حضرت امام فرمودند “فقه برای اداره جامعه ناکافی است”. فقه موجود باید نسبت به فرهنگ تجدید نظر کند. فقه موجود فقه گریز است، فقه ستیز و میداندار نیست بلکه فقه ارزشیابی است و در عرصه فرهنگ گاهی اوقات الزاماتی را به کار می‌برد که قابل پذیرش نیست.
حجت الاسلام سرلک همچنین با اشاره به نگاه های موجود در رسانه افزود: ما در فضای رسانه پدیده‌ای داریم به اسم رادیو معارف، رادیو قرآن که یک لحظه هم موسیقی پخش نمی‌کند. بخشی از جامعه هستند که حتی یک ثانیه هم موسیقی گوش نمی‌دهند. آنها مگر چند نفر هستند؟! یا مثلاً در تلویزیون ساز را نشان نمی‌دهیم که ترویج نشود در حالی که تحولات اجتماعی این مسئله را جا گذاشته است! ما در مسئله فرهنگ به سمت تمدن سازی نرفته‌ایم و تمدن سازی گریزی ندارد جز اینکه به ابزار فرهنگ درست بپردازیم. “کلید جنبش نرم‌افزاری هنر است”. هنر به معنای ابعاد فرهنگ است. ما فهم روشنی از موسیقی نداریم، چون ما در حوزه موسیقی کار نکردیم، آن وقت موسیقی‌های کج و ماوج بدون توازن و بدون معنا ریا می‌کنند.
وی در پایان به نقد نگاه آموزش و پرورش به مسئله تربیت پرداخت و افزود: در تربیت اصلی ترین کار مهم دانستن تربیت است. آموزش و پرورش ما آنقدر در چاله‌های تامین معیشت و امکانات آموزشی گیر افتاده است که اساساً یادش رفته که کارش چیست. در درجه اول باید ساختار آموزش و پرورش و نگرش مدیران به اهمیت فرهنگ و تربیت برگردد. ما باید در مدارس معاونت هنر داشته باشیم به مسئله هنر و سواد موسیقی بپردازیم. ما در عرصه کودک و نوجوان موسیقی خوب تولید نمی‌کنیم. اصلاً فکر نمی‌کنیم. مسئله فرهنگ باید فرهنگی درک شود ما مسائل را امنیتی حل می‌کنیم و این خطرناک است و همه چیز را شکننده می‌کند. درباره اینکه باید چه بکنیم مسئله دیدگاه‌هاست؛ نگاه امنیتی اقتصادی تجاری را باید کمرنگ کنیم.باید کاری کنیم که مصرف کننده موسیقی نباشیم بلکه از موسیقی استفاده کنیم.
در ادامه پدرام جوادزاده، کارشناس حوزه موسیقی درباره چالش ها و بحران های موجود افزود: ما در عرصه فرهنگ کم کاری کردیم که اینقدر آسیب پذیر شده‌ایم. ما در حوزه نظامی به ثبات رسیده‌ایم، اما دچار چالش‌های جوی فرهنگی هستیم. وقتی قطعه‌ای در لس آنجلس خوانده می‌شود، به یک باره ساز و کارهای مدیریتی فرهنگ در برابر او فلج می‌شوند و این نشان دهنده بحران در این زمینه است.
وی با تببین روند مدیریتی در حوزه موسیقی عنوان داشت: در عرصه مصرف موسیقی دو سطح داریم، سطح رسمی و سطح غیررسمی. مثلاً در تولید موسیقی که بخشی از روند کار گرفتن مجوز از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. از روند مدیریت عجیب و غریب موسیقی در کشور همین بس که تمام گیرهایی که در موسیقی دستگاهی که ظاهراً از لحاظ اجتماعی بی خطر هستند در موسیقی پاپ زیر پا گذاشته می‌شوند. بحران خیلی عجیب‌تر آن است که ما آدم‌های زیرزمینی را هم به روی زمین آوردیم در واقع ما خطوط را تغییر داده‌ایم و این موسیقی پاپ رسماً دارد به موسیقی خارج از کشور نزدیک می‌شود.ما در ایران ۳۲ نهاد فرهنگی داریم که در حوزه موسیقی کار می‌کنند. ۳۲ نهادی که هر کدام ساز خود را می‌زنند، جزایر جدا از هم هستند.
وی با اشاره به تشابه جهانی موسیقی با صنعتی برای پول سازی گفت: صنعت موسیقی به دنبال پول درآوردن از موسیقی است. در نگاه صنعتی موسیقی هیچ فرقی با خودرو ندارد.هدف ساخت موسیقی است که پول بیشتری در آن باشد ،در نتیجه سطح موسیقی در تمامی جهان پایین آمده است. مسیر، مسیر ابتذال موسیقی است. عین همین مسیر هم دارد برای ایران رخ می‌دهد.در ترویج این تفکر که یک نوجوان باید به زبان انگلیسی مسلط باشد، او شروع می‌کند به مصرف موسیقی غربی، موسیقی ای که حاوی خودش است و ما هیچ کنترلی بر روی آن نداریم. بعد انتظار داریم که در سال ۱۴۰۱ بحران حجاب در کشور نداشته باشیم. همه این پدیده‌ها به هم وصل هستند باید با این واقعیت که نمی‌توان جلوی موسیقی را گرفت، کنار بیاییم، بپذیریم که این یک ابزار راهبردی است.
جوادزاده در پایان با اشاره به مسائل آموزش و پرورشی افزود: ما آموزش و پرورش نداریم، ما وزارت آموزش داریم. ما ریاضی یاد می‌گیریم، علوم یاد می‌گیریم، اما پرورشی رخ نمی‌دهد. انسان بودن را یاد نمی‌گیریم. کم اهمیت‌ترین معلم در آموزش و پرورش معلم پرورشی است درحالی که مهمترین معلم است.
