به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رستا، سرویس تربیت معلم، سال تحصیلی شروع شده است، به عنوان دانشجوی ترم پنج وارد دانشگاه می‌شوی و یک ماهی را هم سپری میکنی، ناباورانه متوجه می‌شوی هفته‌ی آینده باید ابلاغت را گرفته و به عنوان معلم سرکلاس درس باشی. اقتضائات و مشکلات شخصی را درنظر نمی‌گیریم و فرض می‌کنیم که هرچند سخت میپذیری و برای خالی نماندن کلاس‌های درس راهی مدرسه می‌شوی. تقریبا یک ماهی کلاس‌ها خالی از معلم بوده و دانشجوی کم‌تجربه‌ای هستی که از قضا یک سال دانشجویی را هم مجازی سپری کرده‌ای؛ باید تمام توسل و توکلت را به‌کار بگیری تا بتوانی عقب‌افتادگی دانش‌آموزان را جبران کنی. همزمان کلاس‌های مجازی دانشگاه را نیز به امید اینکه نکته‌ای کاربردی برای کلاس درست یاد بگیری شرکت میکنی. دی ماه و فصل امتحاناتش می‌رسد، دوباره با ناباورانه‌های دانشگاه فرهنگیان مواجه می‌شوی. ماجرا از این قرار است که باید تقریبا یک ماه کلاست را رها کنی و برای امتحانات حضوری دانشگاه آماده شوی. دوباره تمام مفروضات شخصی مثل دور بودن محل تحصیل و تدریس و… را هم که کنار بگذاریم و به سبک دانشگاه فرهنگیان دانشجو را درنظر نگیریم با کلاس‌های خالی درس چه باید کرد؟
چند خطی که خواندید تنها بخشی از ماجراهای پرچالش ورودی‌های ۹۹ دانشگاه فرهنگیان است.
بد نیست چند خطی را نیز از زبان خود دانشجویان بخوانید:
دانشجوی ورودی بهمن۹۹ دانشگاه فرهنگیان اصفهان هستم. یک سالی از تحصیل خود را مجازی گذرانده‌ام. درگیر ترم تابستانه بودیم که از ادارات محل خدمت ما را برای به‌کارگیری در کلاس درس فراخواندند؛ درحالی که دانشگاه به ما میگفت که بخشنامه‌ای نیامده و نباید به کلاس درس بروید. این مسئله گذشت و ترم جدید را آغاز کردیم. یک ماهی از تحصیل گذشته بود که به طور کاملا ناگهانی گفتند که باید سرکار بروید. در این شرایط وضعیت روحی دانشجویان خیلی بد بود ولی به هرحال پذیرفتیم و به کلاس درس رفتیم. برخی به خاطر احساس ترس برخی هم به خاطر احساس مسئولیت. تجربه‌ی کم و این شرایط بسیار سخت بود. اکنون پس از گذشت دو ماه تقریبا توانستیم بر کلاس مسلط شویم. آموزش مجازی ما به صورت آفلاین بود. اساتید برخی صوت‌ها و جزوه‌ها را با انبوهی از تکالیف در سامانه بارگذاری می‌کردند و ما فرصتی برای آنها نداشتیم. تفاوتی بین ما که این مسئولیت را قبول کرده بودیم و به کلاس درس می‌رفتیم با دانشجویانی که نرفتند یا محل خدمت به آنها نیازی نداشت، نداشتیم. حالا متوجه شده‌ایم که باید امتحانات را حضوری شرکت کنیم؛ این درحالی است که ما آموزش قابل قبولی در این مدت دریافت نکردیم و آمادگی شرکت در امتحانات حضوری را نداریم. از طرفی دو هفته فرجه‌ی امتحانات و دو هفته هم امتحانات که سرجمع یک ماه می‌شود چه به سر کلاس‌های درس و دانش‌آموزان ما می‌آید؟
مسئله‌ی دیگر این است که برخی از ما چندین ساعت از محل تحصیل خود دور هستیم و عملا نمی‌توانیم هم سر کلاس برویم هم امتحان بدهیم. ما دانشجویان بیش از اینکه نگران امتحانات خود باشیم نگران دانش‌آموزانی هستیم که یک ماه ابتدای سال تحصیلی را هم معلم نداشته‌اند. ما خواستار امتحانات مجازی هستیم. ما گوشت قربانی شدیم و کسی برایش مهم نیست چه بر سر روحیه‌ی ما در اولین سال تدریس می‌آید.
مسئله‌ی مهم دیگر درخصوص کسورات است؛ با اینکه سهم ما از دانشگاه فقط چند صوت در سامانه و جزوه بود، مانند سایر دانشجویان به صورت کامل کسورات از حقوق ما دانشجویان کم می‌شد.
به نظر می‌رسد این گزارش دیگر به توضیح اضافه احتیاجی نداشته باشد. رستا پیگیر مطالبات دانشجومعلمان از مسئولین مربوط خواهد بود.
با سلام و عرض ادب، دقیقا این گزارش وضعیت فعلی دانشجویان مظلوم ورودی ۹۹ می باشد. از من و دوستانم و تمامی دانشجویانی که امروز در کلاس های درس مشغول کار و برطرف کردن کمبود معلم هستیم هیچ حمایتی صورت نگرفته است. کسورات همچنان ۲۵ درصد است، امتحانات حضوری است در صورتی که آموزش مجازی صورت گرفته، بعضی از ابلاغ ها هنوز ثبت نشده و ما ریالی بابت دو ماه تدریس خود دریافت نکرده ایم، اساتید کارورزی و دیگر دروس بدون در نظر گرفتن مشغله ما فیلم و گزارش و بیانیه از ما می خواهند. مدیر و معاون و اولیا از ما انتظار دارند و ما بین این حجم از مشغله و درک نشدن در حال جنگیدن و عذاب کشیدن هستیم.
لطفاً صدای ما باشید و از ما حمایت کنید.
این مطلب چه تاریخی منتشر شده ؟
پنج ماه از سال میگذره تمام هزینه های رفت و آمد با حداقل چهل کیلومتر فاصله از جیب میدیم برای تدریس اجباری، ریالی به ما پرداخت نشده حقوق دانشجویی هم کسورات کم میشه و بعد پرداخت میشه