از روزهایی که اقبال لاهوری در اندیشه‌ی بازگشت به خویشتن خود، از خودباختگی مسلمانان پس از دوران شکوهِ تمدن اسلامی، شکایت می‌کرد تا روزهایی که حالا بر وزارت انسان‌سازِ آموزش و پرورش می‌گذرد، نزدیک به یک قرن است که می‌گذرد!
آنچه که این روزها وزارت آموزش و پرورش را به تیتر اول روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها تبدیل کرده است، نه اولویت آن و نه اهمیت آن برای آن‌هاست، بلکه زنگ خطر چالشی است که رئیس وکلای ملت هم بر آن تاکید کرد: «چند سال است که در انتخاب وزیر آموزش و پرورش دچار چالش جدی شده‌ایم!»
اینکه باغگلی جوان با کارنامه‌ای خوب نه بلکه مشخص آمد و با رای قاطع رفت؛ آنچنان اتفاقی را رقم نزد و حتی برخی شهامت دولت سیزدهم برای معرفی او را تحسین کردند، اما بعد از باغگلی و در ۲۵ آبان ماه انتخاب فیاضی نه تنها تحسین بلکه نکوهش شدیدی را برای دولت رئیسی به همراه داشت.
معمولا اولین وزیر پیشنهادی که در مجلس رد می‌شود، دومی را شخصی معرفی می‌کنند که بتواند رای اعتماد بگیرد، اما فیاضی که خروجی اتاق فکر مجموعه مشاوران دولت سیزدهم بود، در همان جمع چقدر گمان رای آوردنش می‌رفت؟! احتمالا نیمی از افراد مجمع نیز می دانستند که فیاضی رای نمی‌آورد!
شاید بعدها مشخص شود که فیاضی گزینه تحمیلی چه شخص یا جریانی بود که اصرار بر گماشتن او آنقدر بالا بود که با گاف‌های توییتری، پرونده فیاضی را برای گرفتن پست‌های مدیرتی بعدی نیز بست.
برگردیم به اقبال لاهوری؛ اقبال از مسلمانان می‌خواست به اصل خود برگردند به آنچه که داشتند و دوباره می‌توانند داشته باشند، بازگشت دستگاه تعلیم و تربیت به اولین روزهای وزرات شکوهی، رجایی و پرورش و حتی باهنر، روزهایی که وزارتخانه آنقدر نیروی تراز به خود می‌دید که نیازی به نطق‌های سنگین روسای جمهور در دفاع از وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش در صحن مجلس نبود؛ آن روزها وزیر آموزش و پرورش با کارنامهاش تایید می‌شد نه رزومه‌‌ی ساختگی و یا مثلا داشتن مدارج بالای علمی و یا جوانی!
وزارت آموزش و پرورش نتوانست به دریایی برسد که از امثال رجایی‌ها سرچشمه می‌گرفت، اما بعد از دو انتخاب اشتباه و یا شاید عبرت‌آموز به نام یوسف نوری رسیده است!
یوسف نوری، کارنامهاش جدی ترین موافق او در گرفتن رای اعتماد از مجلس است، هر چند که انتخاب او به عنوان وزیر آموزش و پرورش با توجه به تایید کمیسیون آموزش و صداهایِ موافقی که از بهارستان شنیده می‌شود، قطعی است. اما قضاوت درباره‌ی اینکه آیا “نوری” همان نوری است که به تاریکی‌های این سال های این وزارتخانه روشنایی را هدیه می‌دهد یا همان بازگشت به خویشتن اقبال لاهوری است که محکی و منبع آن امثال رجایی‌ها بودند، سخت نه ولی زود است!
باید دید با آمدن نوری از صف تا ستاد آموزش و پرورش، چقدر حضور طولانی مدتش در این وزارتخانه برای او نقطه قوت و چه قدر دور بودنش از سیاست و نداشتن نفوذ، نقطه ضعف او خواهد بود؛ باید دید تا آن موقع در بر چه پاشنه‌ای خواهد چرخید!
آمنه شیروانی‌پور/ خبرنگار سرویس اقتصاد آموزش و پرورش رستا
انتهای پیام/
